Kawiarnia pod Wyrwiduszą

Przyszła Śmierć do kawiarni.
Grzecznie w kąciku usiadła.
Dzbanek herbaty wypiła.
Pół placka z jabłkami zjadła.

Patrzyła w zadumie za okno.
Na deszczem ulice zalane.
Na ludzi goniących za niczym.
Na buty ich zachlapane.

Przyszedłem, jak zwykle, spóźniony.
Śmierci już nie zastałem.
Przy niedopitej herbacie
Usiadłem. I zapłakałem.

Dziwny Dziwak

Dziwak, dziwnie zadziwiony,
Lutlampą lunetę zlutował.
Śmiesznym śmiechem zaśmiany,
Rabunek rabusiom zrabował.

Upity pintą upojną,
Zaryczał rykiem uroczym.
Ucho uchyłkiem uchylił.
Ukośnie uskokiem uskoczył.

Bez składu, ładu i sensu.
Bez krzty odrobiny przyczyny.
Zadziw Dziwnego Dziwaka.
Uśmiechem…

Czas

Czas przepływa obok nas.
Ucieka dziurą w kieszeni.
Rani palce, marszczy twarz.
I przygina nas do ziemi.

Dni, godziny, wieki, lata...
Nazwy które nic nie znaczą.
Czas, to ogrom górskich mas.
Czas, to ludzie kiedy płaczą.

Tyle czasu już straciłem.
Tyle czasu jeszcze stracę.
Nim upłynie Czasu czas.
Nim czas w Czasie swój zatracę.

. . .

Czasy się zmieniają
Ludzie się zmieniają
Światy się zmieniają
Tylko śmierć...
... nieśmiała i cicha...
... czeka cierpliwie...
... spokojnie...
... niezmieniona

. . .

Oczy – zwierciadłem duszy
Łzy – okruchami szkła
Ból – kroplami srebra
Ramą – dlaczego ja…

Przesłuchane

Jesienny liściu,
Co siedzi w mej głowie?
Odpowiadaj szybko!!
Bo… sobie coś zrobię…

Moherowy szalik.
Skarpetki wełniane.
Albo jeszcze lepiej
Czapki pomponiane.

Więc gadaj tu szybciutko:
Co mi w głowie gra?!
„Jesień – na dwa kasztany”?
Hmm… sialalala

. . .

Topię w wannie pełnej łez
Zapomniany krzyk rozpaczy.
W uszach ćmi cichutki jazz
… nic nie znaczy … nic nie znaczy …